05.04 tot 05.05

Eerst en vooral wens ik ook via deze weg m'n lief zusje en schoonbroer een dikke proficiat wensen met Lewis en vermelden dat ik superblij ben dat hij eindelijk thuis is bij zn 2 lieve ouders die alles zullen doen voor hem, hoop hem snel in mn armen te kunnen houden (al zal hij nog even geduld moeten hebben).. Aangezien ons Anneke zo heeft genoten van mn vorig verhaal heb ik beslist om er nog is aan te beginnen (dit bij wijze als geschenk :D)
Hieronder dus nog is een update van mn trip tot nu...

Zoals jullie laatste keer hebben kunnen lezen ben ik eindelijk uit Santiago geraakt, al wou ik toch nog eerst een beetje cultuur opdoen en heb ik het 'museo de 11 septiembre' bezocht. Dit museum gaat over de coup die de Chileens ex-dictator Pinochet heeft gepleegd op zn eigen president. Eerlijk is eerlijk, het zien van deze authentieke beelden heeft me echt geraakt! Had geen idee dat het zo een harde en verwoestende 11de september was toen in 1973 (niet 100% zeker van het jaar, al is het toch frappant dat +/- 30 jaar later 1 of andere Afghaanse idioot deze datum uitkoos voor z'n aanslag die iedereen nog herinnert alsof het gisteren was..)

Tot zover het streepje cultuur, back to the road ;)
Ik boekte mn bus tot in Salta (Argentinië) dit was redelijk kostelijk en duurde een eeuwigheid,  maar het was het meer dan waard aangezien ik al zolang vast zat!
Aan de grens tussen Chili en Argentinë werd ik de eerste keer geconfronteerd met het niet kennen van een voorlopig paspoort en heb ik ongeveer 4 uur vastgezeten eer ze me lieten oversteken. Dit betekende dat ik mn connectie in Mendoza waarschijnlijk zou missen. Met heel veel geluk kwam ik net op tijd aan en kon ik toch de 2de bus richting Salta nemen. In totaal heb ik 34 uur op een bus gezeten en eens toegekomen kon ik dan ook een verfrissend drankje gebruiken. Wat ik niet wist is dat er op mn bus een nederlander (Nico) zat die ongeveer in dezelfde situatie zat en dezelfde bar had uitgekozen voor dit verfrissend drankje. Dus kennis gemaakt en besloten om een stapje te zetten in het nachtleven. Wat een feesje ..

Volgende dag heb ik terug afgesproken met een amerikaan (Patrick) die ik al enkele keren was tegengekomen en samen met Nico hebben we Humahuaca uitgekozen als volgende bestemming.Aangezien dit stadje op 3000m hoogte ligt en we dit voelde aan ons hoofd begonnen we met het kauwen van cocabladeren (wat echt wel hielp).
Onze eerste excursie was het bezichtigen van de Quebrada colores, dewelke een canyon is op 4500m hoogte. Uiteraard voelde we ook hier de hoogteziekte en moesten we cocabladeren kauwen tot we er bij neer vielen.
Deze beginnen na een tijd echt tegen te steken en een groepje locals bood ons de coca thee aan, man, dit was veel beter van smaak, maar was minder efficient ..
De 2de nacht was er een maanverduistering in het midden van de nacht en ik besloot om met een lokale familie mee de bergen in te trekken voor een kampvuur en uiteraard naar de hemel te kijken. M'n 2 reisgenoten bleven liever in hun bed, dus ik alleen met de familie, wat een zalige ervaring!
De 3de dag bezochten we enkele cactus plantages waar +/- 800 jaar geleden aan landbouw werd gedaan en je nog steeds de ruines kon waarnemen, zeer interresant om te zien hoe ze zolang geleden o zo slim waren zonder al die hedendaagse technologie.

Ondertussen begon het tijd te worden om Bolivië binnen te gaan, Nico ging terug naar het zuiden en Patrick en ik namen de bus tot aan de grens om daar te voet de grens over te steken. Na het vliegtuig (vetrek), boot (uruguay), bus (Chili) was dit dus een nieuwe methode, nu nog met de fiets en ik heb alles gehad...
Ook hier de nodige problemen met mn nieuw paspoort, maar na een 30 tal minuten toch doorgelaten door de lokale instanties..

Eerste stop in Bolivië was het bezoeken van de hoogste zoutvlakte ter werelde, dewelke op +/- 5 uur van de grens verwijderd was. Ik besloot om hier een jeeptour van te maken en wat begon met een idee van 2 dagen is ge-eindigd in een 4daagse met op de laatste dag de fameuze zoutvlakte.
Aan de grens hadden we 2 Britse meisjes leren kennen en al snel spraken we af om deze tour met onze gevieren te doen. We boekte de tour in het hotel waar we op die moment verbleven en we kregen met Santos (chauffeur) en Josephina (kokkin) 2 ervaren rotten in het vak mee. Zoals jullie kunnen zien op de foto pagina, was elke dag verschillend en tegelijkertijd toch hetzelfde.
Was lang geleden dat ik nog zo goed heb gegeten, de eerste keer dat ik flamingos in het wild zag, dat ik mn hoogterecord brak (watergeisers op 5000m), sliep op 4800m hoog (wat echt niet comfortabel is) en enkele indrukwekkende rotsformaties zag.
Zoals gezegd, op de laatste dag kwam het hoogtepunt, bedoeling was om de zonsopgang mee te maken op de zoutvlakte en hiervoor moest ik om 05u opstaan. Spijtig genoeg was het te bewolkt en was dit voor niets. Dit deed even pijn, maar na een stevig ontbijt en goei sjat koffie was ik dit vergeten en kon ik verder genieten van al deze pracht rondom mij!

Ik ga er mee ophouden voor vandaag aangezien ik ondertussen ben aangekomen in the middle of nowhere, waar mn bankkaart niet werkt en net genoeg geld heb voor een halfuurtje internet.
Later meer over mn avontuur op de deathroad en veel meer ..

greetz!